Toen wij 
net onze eerste camper hadden, een Hymercamp uit 1986, ontdekten we al snel dat onderweg andere camperaars naar elkaar zwaaien als ze elkaar tegenkomen. Het was een groeten zoals motor-rijders dat nu nog steeds gewend zijn. En het had ook wel iets, je voelde je verbonden.
De verbondenheid was er niet voor niets. Camperplaatsen moesten nog uitgevonden worden en de meeste camperaars stonden “wild”, midden in een natuurgebied of – iets meer geborgen – op een parkeerplaats in een dorpje. Ging je ergens staan, bijvoorbeeld naast de kerk in het kleine plaatsje Albias in de Gers in Frankrijk zoals wij dat deden, dan duurde het niet lang of er kwam een tweede camper aan, die zijn voertuig gemoedelijk naast die van jou zette. Samen sta je veiliger en sterker. Je hielp elkaar, wisselde nieuwtjes uit (internet moest nog uitgevonden worden) en bij pech werd er altijd gestopt om te kijken of je iets kon doen. En langzaam ontstonden er wat gebruiken:
- Degene die de andere camper als eerste zag, nam het initiatief tot zwaaien.
- Het maakte niet uit wie er zwaaide, de bestuurder of de passagier.
- Groeten doe je vooral op de binnenwegen, meestal niet op de snelweg. Door de snelheid en de grotere afstand tot de andere rijbaan, is een enthousiaste bestuurder soms moeilijk te zien.
- Camperaars zijn camperaars, daarom zwaai je naar alle andere campers, ongeacht nationaliteit, campermerk of de leeftijd van het voertuig.
- De gewoonte is alleen voor camperaars onderling, het gebeurt maar zelden dat er tussen kampeerders in een camper en een caravan wordt gezwaaid.
Dat elkaar helpen is gebleven maar dan op afstand (tel het aantal camperfora op het wereldwijde web maar eens), nieuwtjes worden op de talloze camperbeurzen uitgewisseld en de voertuigen zijn tegenwoordig betrouwbaar geworden dat je nog zelden met pech langs de weg staat. Jammer genoeg is het “zwaaien naar elkaar” langzaam maar zeker zeldzamer geworden. Ik doe het nog steeds en daarbij maakt het soort camper helemaal niets uit: of het nu een zelfbouw is (respect!) of een “Dickschiff” van een Concorde, Bisschof Niemann of een andere, ik zwaai en groet mijn medecamperaar. En ja hoor, in de vakantieperiode komt dat soms wel vijftig keer per dag voor, leuk toch? Laten we die traditie weer in ere herstellen…..
laatstelijk bijgewerkt: 24 oktober 2019
